អ្នកមានចំណេះតែងយល់ថាការសប្បាយភ្លើតភ្លើន គឺជាគ្រោះភ័យសម្រាប់ជីវិត។ មនុស្សគ្មានចំណេះតែងយល់ថាការសប្បាយ គឺជារឿងដែលជីវិតពុំអាចខ្វះបាន។ អ្នកសាសនា តែងយល់ថាចំណង់ និងតណ្ហា គឺជាទម្ងន់នៃជីវិត និងប្រឹងប្រែងរកវិធីដើម្បីទម្លាក់ចុះ កម្ចាត់ឱ្យដល់ឫសគល់។ តែបុថុជ្ជន តែងប្រឹងឱបស្ពាយនូវចំណង់ និងតណ្ហាទាំងនោះ ព្រោះយល់ថាជាជោគជ័យនៃជីវិត។ គ្រោះភ័យទាំងពួង អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយអាចមើលធ្លុះដល់បរលោក ចំណែកមនុស្សល្ងង់ សូម្បីនៅត្រឹមតែចុងច្រមុះ ក៏ពុំអាចមើលឃើញ។ គ្រោះភ័យនៃជីវិត ពុំអាចមើលឃើញ ដោយប្រើប្រាស់ ត្រឹមតែភ្នែកទទេមួយគូនោះទេ គឺមើលដោយបញ្ញា «បញ្ញាចក្ខុ»នេះឯង។
- ទំព័រដើម
- ប្រជុំកងធម៌
- _>ធម៌ពួក០១-០៥
- _>ធម៌ពួក០៦-១០
- _>ធម៌ពួក១១-១៥
- _>ធម៌ពួក១៦-២០
- _>ធម៌ពួកផ្សេងៗ
- អក្សរសាស្ត្រ
- _>តែងសេចក្ដី
- _>វេយ្យាករណ៍
- _>អក្សរសិល្ប៍
- _>ប្រវត្តិកវីនិពន្ធ
- _>បទសម្ភាស
- គតិអប់រំ
- _>អប់រំសុខភាព
- _>ច្បាប់ក្រមង៉ុយ
- _>កូនមាសឪពុក
- _>សុវណ្ណសាម
- _>ទស្សន:ជីវិត
- បណ្ណាល័យ
- _>ការបង្កើតបណ្ណាល័យ
- _>ការគ្រប់គ្រងឯកសារ
- _>សេវាកម្មបណ្ណាល័យ
- _>ការគ្រប់គ្រងបណ្ណាល័យ
- _>ការដឹកនាំសកម្មភាព
- _>បទបង្ហាញ
- ទាញយក
- _>កម្មវិធីហាត់វាយពាក្យ
- _>កម្មវិធីបណ្ណាល័យ
- _>កម្មវិធីគ្រប់គ្រងពិន្ទុ
- _>តេស្តសាកល្បង
- ទំព័រផ្សេងទៀត
- _>Blogger
- _>Coding
- _>Template
- អំពីយើងខ្ញុំ
- _>ទំនាក់ទំនង
- _>គោលការណ៍
- _>ការស្ទង់មតិ
- បញ្ជីមាតិកា