វិន័យធរមានអង្គ៥យ៉ាងទៀតគឺ៖
- មិនស្គាល់អធិករណ៍។
- មិនស្គាល់មូលរបស់អធិការណ៍។
- មិនស្គាល់ហេតុដែលនាំឲ្យកើតអធិករណ៍។
- មិនស្គាល់សេចក្ដីរលត់អធិករណ៍ុ។
- មិនស្គាល់បដិបទាឲ្យដល់សេចក្ដីរលត់អធិការណ៍។
- មិនស្គាល់វត្ថុ។
- មិនស្គាល់និទាន។
- មិនស្គាល់បញ្ញត្តិ។
- មិនស្គាល់អនុប្បញ្ញត្តិ។
- មិនស្គាល់គន្លងនៃពាក្យដែលតគ្នា។
- មិនស្គាល់ញត្តិ។
- មិនស្គាល់កិរិយាធ្វើញត្តិ។
- មិនឈ្លាសក្នុងកិច្ចខាងដើម។
- មិនឈ្លាសក្នុងកិច្ចខាងចុង។
- មិនស្គាល់កាលគួរ។
- មិនស្គាល់អបត្តិ និងអានាបត្តិ។
- មិនស្គាល់អនុកាបត្តិ និងលាហុកាបត្តិ។
- មិនស្គាល់សាវសេកាបត្តិ និងអនវសេសាបត្តិ។
- មិនស្គាល់ទុដ្ឋុល្លាបត្តិ និងអទុដ្ឋុល្លាបត្តិ។
- វិន័យធរនោះមិនរៀនតាមតំណអាចារ្យ ហើយនិងមិនយកចិត្តទុកដាក់ពិចារណាដោយល្អ។
- បុញ្ញនិធិឲ្យផល៥យ៉ាងគឺ៖
- បដិសម្ភិទាៈប្រាថ្នាបែកធ្លាយក្នុងអត្ថក្នុងធម៌។
- វិមោក្ខៈ ប្រាថ្នាធម៌ជាគ្រឿងរួចចាកផុត។
- សាវកបារមីៈ នាំឲ្យមានបារមីសម្រេចជាព្រះសាវ័ក។
- បច្ចេកពោធិៈ ការបានបន្ដុះធម៌ជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធ។
- ពុទ្ធភូមិៈ នាំឲ្យសម្រេចជាព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ។
- ឱវាទការីៈ ជាអ្នកតាំងនៅក្នុងឱវាទមាតាបិតា។
- ភតបោសីៈ ជាអ្នកចិញ្ចឹមលោកវិញ។
- កុលវំសំ អហាបយំៈ ជាអ្នកមិនធ្វើឲ្យវង្សត្រកូលវិនាស។
- សទ្ធោៈ ជាអ្នកមានសទ្ធា។
- សីលសម្បន្នោៈ ជាអ្នកដល់ព្រមដោយសីល។
- គម្ពីរបទកៈ ពោលអំពីបទសូត្រក្នុងពិធីផ្សេងៗ។
- គម្ពីព្យាការណៈ ពោលពីការទស្សន៍ទាយឫក្សពារ វេលា ថ្ងៃខែឆ្នាំ...។
- គម្ពីរលិកយតៈ ពោលសសើរអំពីព្រះឥស្វរៈជាស្ដេចមហាព្រហ្មបានបង្កើតលោក។
- គម្ពីរមហាសុបិនលក្ខណៈ ពោលអំពីការទាយសុបិន។
- គម្ពីរឥតិយាសៈពោលអំពីការលុបលាងមុខ ការងូតទឹក ការបរិភោគអាហារ ការបន្ទោបង់ឧច្ចារៈបស្សាវៈ គឺឲ្យអង្គុយទិសនោះៗបានល្អ។
- នមោៈ សាតាគិរីយក្សពោល នមស្សការ។
- តស្សៈ អសុរិន្ទរាហូពោលនមស្សការ។
- ភគវតោៈ ស្ដេចចាតុមហារាជពោលនមស្សការ។
- អរហតោៈ ស្ដេចសក្កទេវរាជពោលនមស្សការ។
- សម្មាសម្ពុទ្ធស្សៈ ស្ដេចមហាព្រហ្មពោលនមស្សការ។
