បទេសប្បញ្ញត្តិ៥សិក្ខាបទគឺ៖

បទេសប្បញ្ញត្តិ៥សិក្ខាបទគឺ៖
ហេតុដែលនាំឲ្យព្រហអង្គទ្រង់អនុញ្ញាតព្រោះព្រះមហាកច្ចានៈ ជាឧបជ្ឈាយ៍ព្រះសោណៈ គង់នៅដែនអវន្តិទក្ខិណាបថជនបទ បានផ្ដាំផ្ញើនូវហេតុទាំង៥តាមព្រះសោណៈក្រាបទូលព្រះមានព្រះភាគឲ្យទ្រង់ជ្រាប ព្រះអង្គក៏ទ្រង់អនុញ្ញាតតាមការទូលសូមគឺដល់ភិក្ខុណាដែលនៅក្នុងបច្ចន្តិមជនបទគឺ៖

• អនុជានាមិ ភិក្ខវេ វិនិយធរបញ្ចមេន គណេនំៈ តថាគតអនុញ្ញាតឧបសម្បទាដោយមានវិន័យធរជាគម្រប់៥។

• គណង្គណុបាហនំៈ អនុញ្ញាតស្បែកជើង៤ជាន់ឡើងទៅ។
• ធុវនហានំៈ អនុញ្ញាតការងូតទឹកបានរហូត។
• ធម្មធត្ថរណានិ ឯ ឡកចម្មំ អជចម្មំ  មិគចម្មំៈ អនុញ្ញាតកម្រាលស្បែកទាំងឡាយគឺស្បែកចៀម ពពែ ម្រឹគ។
• សាទិតុំ នតាវ តំ គណនុគំ យាវ ន ហត្ថំ តច្ឆតិៈ អនុញ្ញាតឲ្យភិក្ខុត្រេកអរបានចីវរមិនទាន់មកដល់ដៃដរាបណាចីវរនោះមិនត្រូវរាប់កំណត់ថ្ងៃដរាបនោះ។

បញ្ចវគ្គិយភិក្ខុ៥រូបមាន៖

• អញ្ញកោណ្ឌញ្ញៈ បានសម្រេចធម្មចក្ខុ និងបានឧបសម្បទាក្នុងថ្ងៃ១៥កើតខែអាសាឍ។
• ព្រះវប្បៈ បានសម្រេចធម្មចក្ខុក្នុងថ្ងៃ១៥រោជខែអាសាឍ។
• ភទ្ទិយៈ បានសម្រេចធម៌ក្នុងថ្ងៃ២រោជខែអាសាឍ។
• មហានាមៈ បានសម្រេចធម៌ក្នុងថ្ងៃ៣រោជខែអាសាឍ។
• អស្សជិៈ បានសម្រេចធម៌ក្នុងថ្ងៃ៤រោជខែអាសាឍ។

សម្គាល់ៈ នៅក្នុងថ្ងៃ៥រោជខែឆ្នាំដដែល ព្រះអង្គទ្រង់សម្ដែងនូវអនត្តលក្ខណសូត្រ នៅទីបញ្ចប់នៃព្រះសូត្រភិក្ខុទាំង៥អង្គក៏អស់អសាវក្កិលេសទាំងអស់អង្គ។

សទ្ធីវិហារិកប្រកបដោយអង្គ៥ប្រការដែលព្រះឧបជ្ឈាយ៍ត្រូវតែដេញចេញគឺ៖

• នាធិមត្តំ បេមំៈ សទ្ធិវិហារិកមិនស្រឡាញ់ឧបជ្ឈាយ៍ដោយពិត។
• នាធិមត្តោ បសាទោៈ សទ្ធិវហារិកមិនមានសេចក្ដីជ្រះថ្លាដោយពិត។
• នាធិមត្តា ហិរីៈ សទ្ធិវិហារិកមិនមានសេចក្ដីអៀនខ្មាស់ដោយពិត។
• នាធិមត្តោ គារវោៈ សទ្ធិវិហារិកមិនមានការាគោរពដោយពិត។
• នាធិមត្តា ភាវនាៈ សទ្ធិវិហារិកមិនមានការចម្រើនភាវនាដោយពិត។

សម្គាល់ៈ សទ្ធិវិហារិកដែលប្រកបដោយអង្គ៥ផ្ទុយពីនេះព្រះឧបជ្ឈាយ៍មិនត្រូវបណ្ដេញចេញទេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយសទ្ធិវិហារិកដែលប្រព្រឹត្តល្អ ឧបជ្ឈាយ៍មិនត្រូវបណ្ដេញចេញទេ បើបណ្ដេញចេញត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ចំណែកសទ្ធិវិហារិកប្រព្រឹត្តអាក្រក់ព្រះឧបជ្ឈាយ៍ត្រូវតែបណ្ដេញចេញ បើមិនបណ្ដេញចេញត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។